Het zijn geen afstanden

Een maandje geleden kreeg ik een telefoontje van JP Rena met de vraag of ik nog steeds een busje met dubbele cabine had en of ik zin had om zijn band naar Luxemburg te rijden. Afgelopen weekend was het dan zover. Verzamelen om 12.00 uur bij de villa van JP in een wat eens een rustige en highclass wijk was te Voorburg.

Norse blikken van omwonenden vallen mij ten deel als ik de tourbus de straat in keer. Weer zo’n verlopen muzikant die de rust komt verstoren. Men kijkt iets vrolijker als men ziet dat er apparatuur in de bus wordt geladen en er wordt verteld dat we het weekend naar het buitenland gaan. Een iets te bijdehante buurman hoor ik zacht iets mompelen van "kunnen ze daar niet gelijk blijven". Ja het schijnt dat de familie Verdijk zo af en toe wel de rust in deze wijk behoorlijk verstoord.

De hele band, op Bas Kleine na die op eigen gelegenheid gaat, is mooi op tijd aanwezig en na het ophalen van de rest van de apparatuur uit de opslag kunnen we vetrekken richting Grand Hotel de Vianden in Luxemburg voor het jaarlijkse bluesfestival wat in dit hotel wordt gehouden. Na een halfuurtje acclimatiseren beginnen de verhalen los te komen over de avonturen van de bluesmuzikant on the road. Om privacy redenen kan ik daar niet al te veel over uitwijden maar de rode draad in deze verhalen is toch wel het meer dan gemiddelde drank (mis) gebruik. Een donorcodicil is voor deze heren volledig overbodig daar na 30 jaar Blues on the Road waarschijnlijk geen orgaan meer bruikbaar is voor hergebruik. Ach het komt mij na 35 jaar Rock & Roll allemaal zeer bekend voor.

Ondertussen zijn we mede door de weer uitstekend werkende Tom Tom (Beneluxversie) al behoorlijk opgeschoten en de eerste Belgische Frietkramen doemen al op. "Even een frieteke" schreeuwt Ruben. "lekker met veel mayo" . "Het is al 1 uur geweest" roept Rolf en slaat tijdens de pitstop direct een sixpack Belgisch bier in. JP houdt het voorlopig bij een broodje en een sapje. Weer on the road zijn we binnen no time ook al weer België uit. Het zijn geen afstanden meer. Dat je in Luxemburg bent herken je direct aan het overschot aan tankstations. De benzine is nog steeds erg goedkoop in Luxemburg. Al gauw begint het niveau al behoorlijk te stijgen en niet alleen in de bus. Maar het busje snort ook lekker in zijn 2 en zo kruipen we de bergen van Luxemburg op. Opeens zegt mijn lieftallige routebegeleidster. "ga linksaf" . We moeten de snelweg af en voor ons doemen een paar behoorlijke puisten op waar zelfs een paar dozen clearasil geen raad mee zouden weten. Wel allemaal zeer pittoresk. Wilde beken, watervallen, oude huisjes, een spoorbaantje. Het lijkt wel zo’n marklin spoorbaan die veel van ons vroeger thuis hadden. Je weet wel met een zaklamp onder de houten plaat als een wisseltje het niet deed en dan 2 uur tieren en vloeken maar dat terzijde.

"Wolfstein" roept Rolf als we de plaatselijke powerplant passeren die geheel is uitgehouwen in het gebergte. Rolf schijnt ‘s-nachts rust te vinden in het afschieten van SS-ers in het computerspel Wolfstein welk zich in soortgelijke omgeving afspeelt.

Na het passeren van een stuwmeer zien wij het bordje Vianden en bij het binnen rijden van dit kleurrijke stadje horen wij " over 200 meter bestemming bereikt"

Ja hoor Grand Hotel de Vianden.

De Hollandse eigenaar Bart (een stem zoals Bassie ja die van Adriaan) komt al naar buiten. " hé de mannen van de band" " willen jullie wat drinken" " hahaha ik zal jullie zo de kamers wijzen" . dat belooft een vrolijke boel te worden. In de bar horen wij " Just another brick in the wall" maar dan in een hillbilly uitvoering van de Moonshine Playboys die het happy hour muzikaal omlijsten. De zaal is al behoorlijk gevuld met naar blijkt voornamelijk Nederlandse 50 plussers die een weekendje helemaal los willen gaan. We nemen maar een biertje voor de schrik. JP zegt tegen mij "ik denk dat jij ook maar even het geluid bij ons moet doen". Ik ben het met hem eens. "gaat wel goed komen" "doe nog maar een biertje". Ondertussen is ook Bas Kleine met zijn gepimpte Fiat Panda gearriveerd. We schrijven 17.30 uur. "ja zat toch wat tegen" zegt Bas "Ben toch om 9.00 uur weg gegaan uit Friesland" . Bart komt met de kamersleutels aandraven " twee 2 persoonskamers en 1 singelroom" . "Doe mij die singleroom maar" roep ik. Uit mijn jarenlange ervaring weet ik dat je beter geen kamer kunt delen in de muziekscene.

Even snel de spullen naar de kamer en opfrissen. Uiteraard worden wij ondergebracht in het oude gedeelte van het hotel. Kijk ook die hoteleigenaren hebben al jarenlange ervaring met muzikanten en weten dat je die gasten niet in je duurste kamer moet zetten. Je weet maar nooit hoe gezellig ze het gaan vinden dus geen risico nemen op mogelijke spontane verbouwingen, drankmisbruik en orgieën. Ja dan kun je beter een kamer geven die toch al verbouwd moet worden.

Om 18.30 de soundcheck. " Niet te hard graag" roept Bart en dat terwijl JP Rena voor de eerste keer in Luxemburg speelt . Wie heeft er geluld (?) . JP heeft met de lokale Leo de Jong al afgesproken dat ik het geluid zal gaan doen. En na het toepassen van mijn geheime trukendoos staat binnen 5 minuten een dijk van een geluid en niet te hard. De lokale Leo kijkt nieuwsgierig toe. "Om 20.00 kick off en 1 set tot 21.30" zegt Bart. "hier zijn de consumptiebonnen". We drinken een paar biertjes aan de bar. Om 20.00 uur is de zaal al aardig gevuld en JP Rena hakt hem er gelijk lekker in, lekker stevig maar onder controle. We hebben hier immers met 50 plussers te maken. De muziek wordt goed ontvangen en er wordt zelfs gedanst. Gauw wordt een langzaam bluesje ingezet want voor dat je het weet dient er zuurstofapparatuur te worden aangevoerd. Het gaat naar wens en er dienen maar liefs 2 toegiften te worden gespeeld, dan zit het er al weer op. 5 uur reizen voor 1 ½ uur spelen, het zijn geen afstanden. Wij gaan aan de welverdiende maaltijd onder het "genot" van een playback Blues Brothers act. Leuk maar jammer dat er geplaybackt wordt. De aanwezigen kunnen het wel waarderen. Na een korte pauze volgt de laatste act. Helaas had de plaatselijke Leo toch niet goed genoeg opgelet tijdens mijn instellen van het PA. Een ongedefinieerde brei valt ons ten deel. Ik had het, inmiddels 23.30, wel gezien voor de dag en ben mijn mandje gaan opzoeken.

De volgende dag is iedereen op de afgesproken tijd 10.00 uur aanwezig voor het ontbijt. " nog laat geworden" vraag ik. "Nee een uurtje of 1" antwoord Ruben (die de kamer deelt met Bas Kleine). Rolf en JP schuiven aan " Ach 4 uur met een paar whicotjes" zegt JP "het werd toch nog gezellig en ik kreeg steeds wat aangeboden".

Rolf is een beetje stil en neemt 3 bakken koffie. 11.00 vertrekken we mooi op tijd weer richting huis. Ik gooi wel even de tank vol met diesel voor 0.98 eurocent. De heren slaan nog wat proviand voor onderweg in (bier en chocolade). Downhill gaat toch nog steeds sneller dan berg op en we zijn al snel op de snelweg. "STOP" roept JP van achteruit de cabine "M’n jas". "ligt toch in de laadruimte" antwoord ik rustig. Toch maar even checken. Gelukkig, de jas ligt in de laadruimte. Tot aan de grens Luxemburg/België blijft het verdacht rustig in de tourbus. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik dat de "4 uur ploeg" de luiken stevig dicht heeft. Halverwege België komt er weer wat leven in de brouwerij nadat Ruben roept "het is 1 uur geweest tijd voor een biertje !" Ik stop een lekker uptempo CD’tje in de speler. Na het eerste sixpackje is het tijd voor een sanitaire pitstop. We stoppen bij zo’n typisch Belgische truckers hangout. Ook in België is de commercie toegeslagen. Een gevulde Belgische zegt "Allee manneke. Pissen 30 eurocent Douchen 20 eurocent" . Wij zuinige Hollanders kiezen voor douchen. Ja dat scheelt weer 10 eurocent en is goed voor de zweetvoeten zeggen ze. JP werkt nog een frieteke naar binnen "vanavond afhaalchinees" zegt hij "we hebben lekker verdiend" Ruben doet nog even een sixpackje. Na nog wat gecensureerde anekdotes komen we om 16.00 uur Voorburg binnen. Aan het begin van de straat horen we al dat Kit ook thuis is. (lekker drummertje wel)

Ach Luxemburg het zijn geen afstanden !