Waar zijn die tandjes ?

Enkele jaren geleden kwam ik bij toeval in aanraking met het "bejaardencircuit" en het viel mij gelijk op dat deze veelal grijze en vergeten doelgroep muzikaal getrakteerd werd op klassiek en oubollig Nederlandstalig. Dus: gat in de markt !

Mijn eigen vader en moeder zouden nu 80 zijn geworden en bij ons thuis werd mij de Rock & Roll met de paplepel ingegeven. Wij hadden stapels met van die 78 toeren platen met daarop artiesten als: Bill Haley, Little Richard, the Everly Brothers, the Platters, Fats Domino, etc, etc. Mijn vader, met vetkuif, was, toen in 1955 de legendarische film Blackboard Jungle uitkwam (met daarin de song Rock Around the Clock), een van de personen die de zaal van de toenmalige bioscoop aan de Boekhorststraat heeft afgebroken (1 jaar later, in 1956, werd ik geboren).

Samen met Ton (van de Gave Gasten) heb ik nu een leuk en gezellig programma waarop mijn ouders trots zouden zijn geweest. Een mengeling van Engels en Nederlandstalig met een lach en een traan; ongedwongen lekker meezingen en indien nog mogelijk lekker dansen.

In de afgelopen 2 jaar heeft het duo Ton & Paul al een aardige naam opgebouwd binnen het circuit, normaal komen er bij optredens van andere artiesten alleen mensen van de locatie zelf maar bij Ton & Paul is dat anders. Al weken voordat het duo in een bejaarden- of verzorgingstehuis komt spelen zijn de taxi- en regiobusjes, die bejaarden uit andere tehuizen moeten aanvoeren, volgeboekt. Het is dringen voor een plekje. Er gaan geruchten dat er binnenkort bussen van de "Kwibus" gaan worden ingezet.

Deze middag spelen wij in het altijd gezellige verzorgingstehuis "Ruimzicht". De naam zegt het al: de ene kant van het tehuis kijkt uit op een blinde muur en de andere kant heeft ruimzicht op een vuilstortplaats, maar de catering is uitstekend en de ouwetjes gaan toch niet de deur uit.

We zijn ruim op tijd aanwezig om onze spullen op te bouwen want zelfs in het bejaardencircuit heb je versterking nodig, immers een behoorlijk gedeelte is zo doof als een kwartel. De activiteitenbegeleidster heet ons hartelijk welkom en wijst ons de kleedkamer met koelkast.

Nog geen 5 minuten later krijgt ze een hartverzakking als de eerste groep rolstoelbusjes arriveert en zo’n 20 uitgelaten bejaarden in rolstoelen de zaal komt binnen stuiven. We proberen haar een beetje te helpen door haar aan te geven hoe ze het beste "onze fans" kan indelen in de zaal.

Links vooraan rolstoelen, middenstuk en pad vrij voor "de dansers",

rechts vooraan de slechthorenden, opvullen met de ambulante bejaarden en achterin diegenen met gehoortoestellen (die hebben die dingen altijd op 11 staan zodat het altijd te hard is). Ja, je gaat ervaring hierin krijgen.

De zaal zit 30 minuten voor het optreden al propvol en de temperatuur, die standaard op deze locaties is ingesteld op 30 graden loopt op tot tropische waarden. Wij hebben ons uiteraard hierop ingesteld en trekken onze luchtige Kilima Hawaiians shirts aan en laten alvast 2 kannen gekoeld water neerzetten op het podium. De zaal begint rumoerig te worden.

We worden aangekondigd: "dames en heren hier zijn ze dan Ton & Paul"!

We zetten gelijk in met "Foxy Foxtrot" en de eerste ambulante dames bezetten de dansvloer. Ja, vooral dames want 80% van de bejaarden- en verzorgingstehuizen wordt bezet door dames. De mannen hebben letterlijk al eerder afgehaakt met de nadruk op "lijk". Het is een kleurrijk geheel op de dansvloer met die leuke grijze, roze en lichtblauwe permanentjes en die fleurige bloemenjurken.

In het rustige gedeelte van het programma (ja, je moet toch rekening houden met de gemiddelde leeftijd) zingt Ton op gevoelige wijze "Droomland". De zakdoekjes worden getrokken en het wordt zelfs één dame in een rolstoel teveel. Een begeleidster rolt haar de zaal uit. Ik sis tegen Ton: " niet de volgende op het repertoire". Ook Ton begrijpt dat we nu beter niet "Huilen is voor jou te laat" kunnen spelen en zet "Buona Sera" in. "Waar zijn die handjes" roep ik. Massaal gaan ze de lucht in. Ton, altijd gevat" roept: "Waar zijn die tandjes". Een dementerende dame schiet overeind en roept: "Op mijn nachtkastje".De humor ligt op straat mijnheer Sonneberg.

Snel volgt een van de hoogtepunten op het repertoire: "In een rijtuigie". Ton zingt "en maar kijken naar de KONT van het paard". De ouwetjes gaan helemaal los. Ton, rebels zoals hij is, moedigt ze aan: "bij het volgende refrein jullie alleen". De hele zaal, die hoogstwaarschijnlijk hun hele leven lang braaf heeft moeten zijn, brult KONT ! HEERLIJK ! Het zal nog lang onrustig blijven op deze locatie.

Na nummers als "Ramona" van de Blue Diamonds en "Marina" van Rocco Granata volgt alweer veel te snel onze vaste afsluiter "Het kleine café aan de haven". "Bedankt en tot de volgende keer".

Er is helaas geen tijd voor een toegift want de busjes staan al klaar en het personeel moet ook naar huis.

Een dame op de 1e rij fluistert nog snel even tegen Ton: "Kom je straks nog even familiefoto’s kijken op mijn kamer". Ik trek mij snel terug in de kleedkamer. Als ik een halfuurtje later terug kom uit de kleedkamer is Ton verdwenen en zie ik dat er in de zaal 2 rolstoelen en 3 rollators zijn achtergebleven. Ton & Paul voor al uw wonderbaarlijke genezingen HALLELUJA . Mijn toekomst op muzikaal gebied is voor de komende 20 jaar verzekerd !